Nick Pope hij stond begin jaren negentig aan het hoofd van een vergeten afdeling van het Ministerie van Schilderijen van Groot-Brittannië. Zijn taak was het onderzoeken van gevallen van niet-geïdentificeerde vliegende objecten - UFO's. De meeste gevallen die hij op tafel ontving, werden uitgelegd als verwarrend met bekende verschijnselen. In de nacht van 90 maart 20 werd hij echter de hoofdonderzoeker van de zaak, die nog steeds wordt begrepen als het grootste mysterie van UFO's in Groot-Brittannië. Vanwege zijn omvang en ernst wordt deze zaak beschouwd als het Britse equivalent van de bekende Amerikaanse zaak in Roswell (30).

Nick Pope was officieel in positie Het secretariaat van de staf van het ministerie 2A, wat in feite betekende toezicht houden op UFO-projecten van de overheid. Deze afdeling was een historisch overblijfsel van de Koude Oorlog, die zelfs in die tijd maar één doel had: het bestuderen van het UFO-fenomeen.

In 1950 heeft het ministerie van Defensie een werkgroep opgericht met de titel: Werkteam voor vliegende schotels. Deze groep bestond officieel slechts 10 maanden. In haar eindrapport verklaarde ze: "Laten we aanbevelen om de mysterieuze luchtverschijnselen niet verder te onderzoeken totdat er overtuigend bewijs voor is." Desalniettemin bleef de Britse regering het voorkomen van UFO's registreren. Zo werden er jaarlijks 300 UFO's geregistreerd. Voordat Nick Pope zijn plaats innam, werden meer dan 10.000 gevallen van het UFO-fenomeen geregistreerd. Tijdens zijn ambtsperiode ontving hij gemiddeld 5 UFO-waarnemingen per week op tafel.

De oorspronkelijke taak van Nike Pop was om elke waarneming rationeel uit te leggen en te beoordelen of het probleem een ​​potentiële bedreiging voor de nationale veiligheid vormt.

Slechts een van de gemelde gevallen was echter het Rendlshem-bos in Suffolk. Deze site bevindt zich in het gebied waar het gecombineerde Brits-Amerikaanse leger zich in de jaren tachtig bevond.

Op de ochtend van 26 december 1980 meldden twee Amerikaanse soldaten felle lichten tussen de bomen. Twee nachten later verschenen de lichten weer. Er werd een kleine zoekgroep gevormd uit lokale soldaten, waaronder de commandant. De commandant nam het verloop van de hele observatie op een dictafoon op, zodat we zijn onmiddellijke beschrijving van de situatie kunnen horen zoals hij die met zijn soldaten zag.

Vanaf het begin horen we een ruwe beschrijving van hoe het door het bos gaat. Plots begint de situatie dramatisch te veranderen als het begint met het beschrijven van de mysterieuze brandwonden op de grond en het kenmerkende geluid van nabijgelegen huisdieren. Dan begint hij te beschrijven dat hij ook het mysterieuze rode licht ziet tussen de bomen die verschijnen en even verdwijnen. Het licht was ongeveer 0,5 kilometers van de waarnemer.

Na de opening van het officiële onderzoek trokken de meeste soldaten hun ontslag in en zeiden dat ze in het belang van de nationale veiligheid moesten zwijgen. Het onderzoek werd uitgevoerd onder auspiciën van de Amerikaanse regering, die haar bevindingen nooit openbaar maakte. Aangenomen wordt dat de koffer officieel onder het tapijt is geveegd.

Op 30 maart 1993 deed zich echter een fenomeen voor dat eerdere waarnemingen overtrof. Toen kwam Nick Pope bij de zaak, die zijn aandacht nog 13 jaar vasthield. Het was een enorm vliegend object dat door honderden getuigen aan verschillende kanten in Groot-Brittannië werd gezien. Deze zaak is nog niet officieel uitgelegd.

Getuigen beschreven het object vervolgens als een enorme driehoek met scherpe lichten aan de uiteinden. Volgens getuigen gedroeg het gebouw zich alsof iemand erin reed. In een korte tijd van de dag ontving Nick Pope meer dan 60 meldingen van deze zaak uit het hele VK. Er kwamen getuigenissen van politieagenten, soldaten en andere regeringsfunctionarissen, waaronder burgers. Ze waren het allemaal tot in detail eens over de vorm en configuratie van de lichten op het gebouw. Het object bewoog zich bijna 5 uur in het Britse luchtruim. Hij verhuisde voornamelijk naar twee belangrijke Britse militaire bases. Het object bewoog onhoorbaar met een snelheid van meer dan 1600 km / u en had een gemiddelde van enkele honderden meters.

De paradox van het onderzoeken van de zaak is dat Nick Pope een onderzoek op hoog niveau heeft ingesteld aan de Amerikaanse regering over de vraag of het destijds toevallig een geheim vliegtuig aan het testen was. Het antwoord dat hij kreeg was verrassend. De Amerikaanse kant loste zelf een soortgelijk probleem op. Blijkbaar had ze ook UFO-waarnemingen en stelde ze aan Britse zijde dezelfde vraag: voert u toevallig geheime experimenten met ons uit? Nick Pope concludeert dat, volgens het Blue Book, de Amerikanen de UFO-surveillance in de jaren zestig officieel stopten. Op basis van deze vraag kan worden afgeleid dat ze het fenomeen blijven volgen. - Het object is nooit meer verschenen.

In 1994 verliet Nick Pope zijn post. Hij werd overgeplaatst naar een andere functie. Jaren later keerde hij terug naar de zaak dankzij de wet op vrije toegang tot informatie. Hij zou de archiefbestanden over de zaak kunnen doornemen. Naast zijn rapport vond hij in het dossier een document dat de conclusies van zijn onderzoek samenvatte. Er staat: "Een of twee objecten bewogen zich over Brits grondgebied, die niet konden worden geïdentificeerd." Dit document is ondertekend door Nick Pop's superieuren. Hij concludeert dat ze de facto hebben toegegeven aan het bestaan ​​van een fenomeen dat UFO's wordt genoemd en dat ze de situatie op het hoogste niveau van de regering zeer serieus namen.

Lees de video voor meer informatie over de case: X Besluit van het Ministerie van Defensie CZ-document.