NASA heeft een mogelijke "life-able zone" op een van de manen van Saturnus aangekondigd. Het ruimteagentschap kondigt hun ontdekking aan tijdens een persconferentie.

Het geplande schema van de persconferentie vertelt ons dat er informatie zal worden onthuld die onderzoekers van de oceanen in de toekomst kan helpen.

Een voormalige NASA-medewerker schat echter dat het ruimteagentschap zal aankondigen dat ze sporen van chemische activiteit in de oceaan hebben ontdekt op Enceladus, een van de manen van Saturnus, en volgens experts is het een plek waar mogelijk al leven bestaat.

NASA schrijft in de aankondiging: "Deze nieuwe ontdekkingen zullen helpen bij toekomstige verkenning van de oceanen van de wereld - inclusief de aanstaande Europa Clipper-missie van NASA, die onderzoek zal zijn naar Jupiters maan Europa. De start van de missie staat gepland voor begin 2020. Een van de taken is de bredere zoektocht naar leven buiten de aarde. "

Maar Keith Cowing, voor Astrobiologie analist en oud-medewerker NASA is ervan overtuigd dat Space Agency kondigt de ontdekking van chemische activiteit binnen hydrothermale bronnen op de ijzige maan van Saturnus.

De heer Cowing schreef in Astrobiology: "Dinsdag zal NASA bewijzen bekendmaken dat de hydrothermale activiteit op het oppervlak van de met ijs bedekte oceaan van Saturnus, Enceladus, waarschijnlijk methaan uit kooldioxide is."

Mr. Cowing voegt toe: "Het proces suggereert een mogelijkheid in de bewoonbare zones van de oceaan van Enceladus. Maar voordat we verder gaan, moeten we zeggen: "Bewoonbaar" betekent niet "bewoond".

Enceladus, van een afstand gezien, door de ringen van Saturnus

Enceladus - de zesde grootste maan van Saturnus - is grotendeels bedekt met vers puur ijs, waardoor het een van de lichamen is,

die het meeste het licht reflecteren in het zonnestelsel. Interessant is dat experts geloven dat Enceladus de ideale plek is om de eerste sporen van buitenaardse levensvormen in het zonnestelsel te vinden.

Enceladus werd ontdekt door 28. Augustus 1789 door William Herschel. Er was echter weinig bekend tot in de jaren tachtig, toen twee sondes, Voyager 1 en Voyager 2, dicht bij hem kwamen.

Astronomen zeggen dat Enceladus kan voldoen aan de noodzakelijke voorwaarden voor leven zoals wij dat kennen. Experts zeiden dat onder de ijskorst een wereldwijde oceaan is met watergeisers en hydrothermische activiteit. De ontdekking van hydrothermische geisers op Enceladus zou fascinerend zijn, omdat wetenschappers geloven dat het leven op aarde mogelijk is begonnen in dergelijke diepzee-depressies.

De heer Cowing legt uit: “Op veel plaatsen op aarde zijn hydrothermische geisers aangetroffen waar oververhit water uit de diepten van de planeet de oceaan heeft bereikt. Door de temperaturen en drukken in deze geisers verschenen er zeer interessante chemische processen in. Veel astrobiologen geloven dat dergelijke hydrothermische geisers de plaats kunnen zijn waar het leven voor het eerst op onze planeet is ontstaan. (Deze geisers worden "zwarte of witte rokers" genoemd - nota van de vertaler)

Hydrothermische geisers op aarde herbergen micro-organismen die zich hebben kunnen aanpassen aan de omstandigheden, zodat ze meer energie uit de chemie kunnen halen dan uit de zon.

Mr. Cowing voegt toe: "Micro-organismen kunnen grotere levensvormen vormen, en dan kunnen er hele gemeenschappen in ontstaan." In tegenstelling tot de ecologische onderlinge verbindingen die we gewend zijn te zien op het aardoppervlak, waar het leven ofwel direct afhankelijk is van zonlicht of levensvormen consumeert die afhankelijk zijn van zonlicht. "Deze diepzee hydrothermale gemeenschappen kunnen bestaan ​​zonder enige energie van de zon."

Mr Cowing gelooft dat NASA kondigt het bestaan ​​van deze organismen in ons zonnestelsel aan. NASA baseert zijn beweringen op de hoeveelheid waterstof in de gasstralen die zijn waargenomen op de zuidpool van de maan. Grote hoeveelheden waterstof zijn een sterke indicator van stabiele hydrothermische processen, waarbij rotsen, zeewater en organische verbindingen in de oceaan onder het oppervlak van Enceladus op elkaar inwerken”, concludeert dhr. Cowing.