De innerlijke saboteur is een onderdeel van de menselijke psyche dat iemands voeten op zijn pad naar geluk ondermijnt. Weet je... alles loopt, de dingen vallen op hun plaats, en plotseling is er bijvoorbeeld een dwingende behoefte om een ​​conflict te creëren. Het wordt verwarrend. Logischerwijs is het voor iedereen duidelijk dat we mooie dingen wensen voor onszelf en voor onze dierbaren, en plotseling komt de dag waarop je duidelijk een deel van jezelf opmerkt dat kwaad wil doen, vernietigen en kwaad wil doen. Het fluistert je oplossingen in die chaos en pijn veroorzaken en voelt zelfs voldoening als iets niet lukt of als het een ander pijn kan doen. In mijn leven kwam het het meest naar voren in nauwe relaties met vrouwen als een regelmatig voorkomende dwangmatige behoefte om te vechten en pijn te doen.

Maar wie is deze innerlijke saboteur eigenlijk?

Laten we het zo bekijken. Levenskracht stroomt door ieder van ons en manifesteert zich op de een of andere manier. Manifesteren is natuurlijk. Het is de dans van de levenskracht. Als kinderen werden we echter sterk beperkt in onze expressie, en deze beperking werd vaak verergerd door verschillende traumatische ervaringen - we werden geslagen als we levendigheid toonden, vernederd omdat we onze seksualiteit uitten, enz. We werden eenvoudigweg ertoe gebracht 'goed' te zijn, wat soms betekende het helaas stil zijn en niet te veel bewegen. We werden gedwongen dingen te geloven die we met onze kinderlijke kennis niet konden begrijpen of zelfs in tegenspraak waren met ons vermogen om intuïtief waar te nemen. Wij werden ook gedwongen ze te accepteren en zo gebeurde het op een dag dat de wereld van volwassenen sommigen van ons gewoon kapot maakte.

Op dat moment gebeurde er iets heel interessants. Om onszelf niet nog meer in gevaar te brengen getraumatiseerd te raken, moesten we beginnen ‘goed’ te zijn. Om dit echter mogelijk te maken, moesten we bepaalde aspecten van onze levenskracht wegduwen. We moesten sommige delen van onszelf verbergen! Het moment van interne verdeeldheid is aangebroken. Wij zijn twee geworden. Het goede en het slechte. En waar denk je dat de slechteriken zijn gebleven? Het werden schaduwen, precies die schaduwen waar je als volwassene last van hebt en die je voeten ondermijnen.

Een wonder, toch? We hebben vaak de neiging om innerlijke saboteurs te zien als iets slechts waar we vanaf moeten komen, terwijl het onderdrukte kinderdelen zijn die wachten om geaccepteerd te worden! Bovendien wachten wij ook op hen! Ze worden boos om de aandacht op zichzelf te vestigen. Het maakt ons boos als we merken dat we iets met ons meedragen dat de moeite waard is om te herontdekken. Omdat ze verschillende belangrijke eigenschappen met zich meedragen die we natuurlijk missen in onze gebruikelijke onderdrukte ("volwassen") toestand, hebben we geen contact met ze.

Dit is een belangrijk punt. De saboteur draagt ​​een zekere verloren kwaliteit met zich mee, en deze kan ontdekt worden op de momenten dat hij actief is. Deze verplaatste eigenschappen worden in sjamanistische termen ‘verloren delen van de ziel’ genoemd. In tijden van storm kun je leren van de saboteur. Het heeft iets dat je op andere momenten mist en dat je er niet eens van hoeft te weten. Hoe kunnen we deze verloren kwaliteit terugwinnen? Zo’n integratieproces vraagt ​​vaak meer aandacht. Deze vergeten delen staan ​​in direct contact met de herinneringen aan het trauma waardoor ze zich moesten verbergen. In het proces van integratie is er geen andere manier dan dit trauma los te laten.

Trauma heeft de neiging zich in de loop van de tijd te herhalen. Vandaar de frequente ervaring van de saboteur als een hongerige entiteit die probeert situaties te creëren die vergelijkbaar zijn met die welke tot zijn creatie hebben geleid. Het is een beetje een mysterie totdat je meer vertrouwd raakt met de werking van de geest. De menselijke geest is een grandioos registratie- en evaluatieapparaat dat alleen aangeleerde patronen herhaalt. Het herhaalt zich gewoon! Het is aan ons om deze destructieve plannen te stoppen. De procedure is nog steeds hetzelfde. Ten eerste moet je beseffen wat er gebeurt en de dwangmatige neiging stoppen. Op dat moment komt vaak het emotionele aspect naar voren dat het hele mechanisme aanstuurt: trauma. Een trauma moet met begrip worden gevoeld. Dit is waar de genezing ligt.

Om zo’n genezing succesvol te laten zijn, heeft een volwassene een zekere mate van innerlijke stabiliteit nodig. Het is noodzakelijk om op zijn minst enige afstand te hebben van emoties - verankering in het bewustzijn van de waarnemer. (Dit is waar een goede therapeut een waardevolle steun kan zijn.) Anders zal de persoon geloven dat de meer opkomende emoties de realiteit zijn die zich in het heden afspeelt en dat alles zich gewoon zal herhalen zonder het destructieve schema te herschrijven. Je bijt weer iemand, je wordt weer dronken op de pier, je liegt weer tegen iemand...

Daarom is het versterken van het contact met het bewustzijn als zodanig zo belangrijk. Het schept afstand tot emoties, die slechts één laag van de werkelijkheid vormen. Dan is het mogelijk om ze puur te ervaren en hebben ze niet langer de macht om iemand mee te slepen in een carrousel van verwarring. De sleutel is het vestigen van de aandacht op 'waar men zich bewust van is'. Wat is zich bewust van jouw gevoelens? Blijf erbij. Dat is meditatie.

Het vermogen van de menselijke geest om de werkelijkheid naar buiten te projecteren en er vast van overtuigd te zijn dat wat hij ziet en waarneemt de waarheid is, is enorm. Daarom is het genezen van trauma soms zo uitdagend. Om het herschrijven te laten plaatsvinden, moet de 'behandelde' zich realiseren dat wat hij waarneemt wanneer de saboteur actief is, een beeld (herinnering) is. Op zo’n moment ontstaat er afstand en komt er meer bewustzijn in de situatie. Dan kunnen nog diepere emotionele lagen worden losgelaten en lost de saboteur geleidelijk op. Er vindt integratie plaats en de splitsing van de levenskracht verdwijnt. Het einde van schizofrenie...

De verrassing kan dan zijn dat je erachter komt dat jij de hele tijd de saboteur was en dat wat je probeerde van hem af te komen en hem af te wijzen slechts een mentale strategie was om 'goed' te zijn. Een overlevingsstrategie die je in de loop van de tijd als de jouwe bent gaan beschouwen. Een bevrijdende wending, nietwaar? Opeens is er geen donkere schaduw meer, want datgene wat hem zwart maakte en tegen hem vocht, is er niet meer. Wat echt nodig was om te sterven was de mentale neiging om 'goed' te zijn. Dergelijke verschuivingen zijn veeleisend in verhouding tot de diepte van het trauma dat iemand ooit heeft geleden en vereisen geduld, gevoeligheid, begrip en vaak aanzienlijke vastberadenheid. De momenten van innerlijke eenheid die volgen zijn echter een enorm geschenk, en mensen die zulke paden bewandelen zijn vaak wandelende rolmodellen voor de samenleving. Mogen liefde en wijsheid ons leiden; ons vermogen om de werkelijkheid te omarmen is veel groter dan we denken. Wij zijn ruwe diamanten die we slijpen met onze eigen vastberadenheid om te schitteren voor deze wereld...