Volgens één theorie zijn hallucinaties niet het product van een ziek brein en overdreven verbeeldingskracht. Het is mogelijk dat we in een bepaalde bewustzijnsstaat dingen zien die men normaal niet heeft of niet kan zien.

We kunnen het beheersen!

Onderzoekers van Yale University, Albert Powers en Philip Korlett, hebben besloten om te onderzoeken of er verschillen zijn tussen hallucinaties van geesteszieken en gezonde mensen.

Ze slaagden erin om een ​​groep vrijwilligers samen te stellen, inclusief sensibles (volgens hun eigen evaluatie). Ze selecteerden allemaal volgens dezelfde criteria; de proefpersonen beweerden dagelijks contact te hebben met de subtiele wereld in de vorm van stemmen. Allen werden onderworpen aan tests die aantoonden dat geen van de probands loog of aan psychische stoornissen leed.

De volgende stap was om informatie van patiënten met schizofrenie en manisch-depressieve psychose te vergelijken met informatie van de mentaal gezonde uit de controlegroep. En het bleek dat verstandige horende stemmen ze positief accepteren en overtuigd zijn van hun nut bij het oplossen van bepaalde situaties. Geesteszieke mensen daarentegen zijn bang voor stemmen (of hun dragers) en geloven dat deze wezens hen kwaad willen doen. Een typisch voorbeeld is wanneer stemmen de zinnige informatie over een persoon of gebeurtenis vertellen en suggereren hoe ze zich in die situatie moeten gedragen. Ze kunnen een schizofreen 'adviseren' om zichzelf pijn te doen, zelfmoord te plegen of iemand anders aan te vallen, hem bang te maken en hem uit te lachen.

Bovendien kan een zieke zijn hallucinaties meestal niet 'uitzetten', maar een gezond persoon met paranormale vermogens heeft zijn stemmen onder controle en kan ze in zijn voordeel gebruiken. "Deze mensen hebben een hoge mate van controle over hun innerlijke stem", zegt Korlett, een van de auteurs van het onderzoek. "Ze maken graag contact met hen en beschouwen ze als positieve of neutrale krachten in hun leven. Wij zijn van mening dat mensen met dergelijke vermogens ons nieuwe kennis kunnen brengen op het gebied van neurologie, cognitieve psychologie en, als gevolg daarvan, nieuwe mogelijkheden om soortgelijke symptomen te behandelen.

Zie je dubbel en sterf

Een speciale categorie bevat de verhalen van mensen die hun dubbelganger hebben ontmoet. In de psychiatrie staan ​​dergelijke gevallen bekend als autoscopische hallucinaties, die zowel bij geesteszieken als bij gezonde mensen kunnen voorkomen.

Deskundigen hebben de basisvoorwaarden bepaald waaronder duplicaten voorkomen, en deze treden meestal onverwacht op. De dubbele heeft meestal het gezicht van het origineel en kan niet worden aangeraakt. Hoewel de afmetingen van de dubbelganger grotendeels gelijk zijn aan het origineel, zijn soms alleen individuele lichaamsdelen, zoals het hoofd of de romp, zichtbaar. De details kunnen heel duidelijk zijn, maar de kleuren kunnen onduidelijk zijn. Als alternatief is het dubbele kleurloos - het is transparant en wekt de indruk van een geleiachtige massa of als een weerspiegeling in een glasplaat. Dubbelspelen bootsen vaak gezichtsuitdrukkingen na. Geesteszieken klagen vaak dat de dubbelganger hen parodieert.

Het fenomeen dubbelen is meer dan eens beschreven in de kunstliteratuur. Heinrich Heine beschreef in zijn gedicht Dvojník de manier waarop zijn kopie aan de mens verschijnt. En het gelijknamige korte verhaal van Dostojevski vertelt over de hallucinaties van een geesteszieke persoon. Volksbijgeloof uit vroegere tijden stelt dat als je je dubbelganger ziet, de dood op je wacht. Het handboek Algemene psychopathologie voor geneeskundestudenten stelt dat autoscopische hallucinaties heel vaak worden geassocieerd met ernstigere vormen van hersenaandoeningen.

Het klinische geval is een gebeurtenis die de beroemde Franse schrijver Guy de Maupassant in 1887 overkwam. Maupassant werkte toen aan het korte verhaal Orel, dat handelt over een onzichtbaar wezen dat zich in het huis van de hoofdpersoon vestigde. Een man kwam de kamer binnen waar Maupassant werkte, ging tegen hem aan zitten en begon de voortzetting van het verhaal te dicteren. Het duurde even voordat de schrijver besefte dat hij naar zijn dubbelganger keek, die spoedig was verdwenen. Kort daarna ontwikkelde Maupassant een psychische stoornis die een grote impact had op zijn aanstaande dood.

Het klassieke geval van autoscopische hallucinaties is het geval van Dr. Berkovich, dat in detail werd beschreven door de uitstekende Russische dichter Vasily Zhukovsky in het artikel "On Ghosts". Zhukovsky hoorde over het verhaal van zijn vriend AM Druzinin, de algemeen directeur van de scholen. Zoals Družinin zich herinnerde, kenden ze Berkovič op dat moment maar kort, en een keer ging hij hem opzoeken samen met mevrouw Perec. Ze praatten heel aangenaam en opgewekt, en rond tien uur 's avonds vroeg Berkovic's vrouw de dokter of ze al klaar was voor het avondeten.

Berkovic vertrok naar de eetkamer en keerde binnen een minuut terug, bleek en nauwelijks sprekend tegen het einde van de avond. Na het eten ging Berkovič mevrouw Perec vergezellen en werd kennelijk verkouden. De volgende dag ontving Druzinin een bericht dat de dokter ziek was geworden en smeekte hem om te komen. Zodra Druzinin verscheen, zei Berkovic tegen hem: "Ik zal spoedig sterven, hij zag zijn dood met eigen ogen. Toen ik gisteren in de eetkamer kwam, zag ik een kist op tafel staan, omringd door kaarsen, en ik lag in de kist. Je zult me ​​duidelijk snel begraven. ”En inderdaad, hij stierf kort daarna.

Zhukovskiy gebeurtenis zelf uitgelegd als volgt: ,, Het is zeer waarschijnlijk dat de kiemen van de ziekte had eerder Berkovich, verkoudheid ziekte en andere geleid tot de ziekte met het spookbeeld spatřením resulteerde in de dood ".

In 1907 verscheen in Sint-Petersburg een boek van de schrijver en journalist VV Bitner met de titel "A Trip to the Unknown and Mysterious Ends", waarin hij het fenomeen dubbelspel behandelde. "Dit fenomeen is echt ongebruikelijk", schrijft de auteur, "getuigt van een ernstige ziekte van het hele organisme en wijst op een aandoening van het zenuwstelsel. Dus als zoiets iemand overkomt, gebeurt het in de meeste gevallen kort voor zijn dood of zelfs op het moment van de overgang naar het hiernamaals. Daarom kan de dubbele alleen een "sinister" diagnostisch symptoom zijn, er is niets profetisch aan dit fenomeen. "

Ziek of erg gevoelig?

Maar parapsychologen hebben geen haast om stemmen en andere hallucinaties op te nemen in het 'compartiment' van het niet-bestaande. Ze zijn aanhangers van de hypothese dat astrale wezens eigenlijk naast ons leven, maar in de gebruikelijke bewustzijnsstaat kunnen we ze niet waarnemen.

Wanneer de menselijke psyche echter faalt als gevolg van hersenletsel of hoge koorts, begint de perceptie van de subtiele wereld op te treden, meestal van de donkere kant. Het woord gevoeligheid betekent niet voor niets "zeer gevoelig". Het is duidelijk dat er mensen zijn die gevoeliger zijn dan anderen, de staat van uitgebreid bewustzijn kunnen binnengaan en de subtiele wereld kunnen waarnemen. Tegelijkertijd kunnen ze het filteren en destructieve wezens van anderen scheiden.

Het is mogelijk dat hallucinaties op zich gewoon een bepaald vermogen van iemands psyche zijn. De sensibilist kan dus niet met een ander wezen praten, maar met zichzelf, terwijl hij verbinding maakt met het informatieveld van het universum. (Deze aanname verklaart het fenomeen van dubbelen heel goed.) En informatie komt eraan in de vorm van stemmen of fantomen.

Denk aan de vreemde en radeloze mensen die echt de essentiële dingen hebben gezegd en de toekomst voorspelden. Maar omdat hun psyche gestoord was, was de informatie vaak chaotisch. Als dit allemaal puur pathologisch was, is het onwaarschijnlijk dat de op deze manier verkregen informatie van de helderzienden betrouwbaar is.

Kortom, we hebben iets om over na te denken. En we moeten iemand die iets ongewoons ziet of hoort zeker niet meteen als een dwaas bestempelen. Het is mogelijk dat hij eenvoudig toegang heeft tot dingen die de meesten van ons niet waarnemen of niet kunnen waarnemen.